Dwadzieścia lat wadowickiej opozycji

czyli rzecz o prawdziwej naturze politycznego zaangażowania.

Z konferencji-spotkania z dziennikarzami , na którą zaprosił w ostatnich dniach Zbigniew Jurczak, musiałem po pół godzinie niestety wyjść - ale znam już przebieg całości dzięki materiałowi video, udostępnionemu przez Telewizję Wolne Wadowice, Leona Jamrożka.


Rzecz poprowadzona w znanym wadowiczanom, gawędziarskim stylu, prywatnie bardzo mi się podobała - pokazywała Zbyszka Jurczaka takim, jakim on chyba rzeczywiście jest - bardziej elitarysta niż ludowy trybun, bardziej hobbysta niż polityk, bardziej wreszcie artysta niż technokrata. Jako człowiek - chapeau bas. Polubiłem Zbyszka, mimo że poznałem go dopiero lat temu kilka - a i okazji do jakiegoś zacieśnienia znajomości było niewiele.

Chętnie wybrałbym się na kolejną taką konferencję-pogadankę  - na dowolny temat i w dowolnej roli eksplorującą bogate Zbyszka doświadczenie życiowe - dowolnej, prócz jednej - otóż nie chciałbym żeby to była konferencja kandydata na burmistrza Wadowic.

Nerwowym w tym miejscu mówię - spokojnie - w żadnym razie nie próbuję Jurczaka obrazić - a w czym rzecz - już tłumaczę.

Oto w pomieszczeniu Towarzystwa Miłośników Ziemi Wadowickiej, prócz samego kandydata było kilka osób - patrzyłem tak na tych ludzi, słuchałem tego co mówili - i naszła mnie prosta refleksja - kurczę - na sali jest trzon - rzecz jasna ten wciąż żyjący i politycznie aktywny - niemniej - trzon lokalnej opozycji antyfilipiakowej - Jurczak, Wyroba, Jamrożek, Petek. W różny sposób, różnymi drogami i metodami- ale ci faceci - przynajmniej o ile mi wiadomo, od dwudziestu lat próbowali przegonić bumarowców z magistratu.

Już widać do czego zmierzam? Dwadzieścia lat. Jedno pokolenie narodziło się i wydoroślało - a ci sami ludzie z jednej strony rządzą miastem - a ci z drugiej - ponownie zrywają się do walki z władzą.
Zryw  już niemrawy, już z przyzwyczajenia raczej, niż z przekonania - raczej by nie zawieść lewicowego elektoratu, niż z jakiegokolwiek innego powodu - a i bez cienia wiary w sukces.

Całą tę starą gwardię łączy coś mocno - otóż ci ludzie nie mając już nadziei na zwycięstwo - nie chcą także po raz kolejny czuć smaku porażki.

I dlatego cztery, trzy lata temu zainwestowali w rokującego wówczas, młodego i dynamicznego nuworysza lokalnych spraw. Na moment serca znowu zaczęły bić szybciej, na sekundę znów w oczach błysnęła nadzieja. Dla starych wilków zapewne niełatwą była decyzja o oddaniu przewodnictwa młodemu basiorowi - ale - zrobili to, wierząc że poprowadzi ich do wymarzonego zwycięstwa.

Co się wydarzyło po drodze - przemilczę - w każdym razie dzisiaj stare wilki znowu mają przygaszony wzrok, nietęgie miny a i z fotela wstają jakby z pewnym wysiłkiem.
Zawiedzeni są.
Młody basior ani polować nie potrafił, ani watahy nie powiększył - a w ostatku jeszcze wyprowadził wszystkich na bezwodny obszar, z którego z największym tylko wysiłkiem stare wilki powróciły.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Odezwał się do mnie w tych dniach zagorzały zwolennik młodego basiora. Z przyzwoitości się odezwał - żeby powiedzieć, że co prawda nie zgadza się ze mną - ale tym bardziej nie zgadza się z pewnymi ohydztwami, którymi niektórzy lokalni gracze zaczęli we mnie - w nas- rzucać.

Pogadaliśmy chwilę - chyba zrozumiał to, o czym dzisiaj chcę Wam powiedzieć - to bystry człowiek jest.

Jest kilka osób które, komentując mój wybór i moją drogę - mówią wciąż coś o zdradzie i lojalności. Nie, nie - nie chcę tutaj dyskutować z tymi tezami - przekonanych i tak nie przekonam. Chcę natomiast powiedzieć coś takiego - czy sprawy o które się biję od przeszło trzech lat, są ważne, czy może bez znaczenia? To ja - ale czy sprawy o które próbował wojować młody basior - czy one mają sens? Jeszcze inaczej - czy dzisiejsze, 2033 miejsce wśród polskich samorządów - to problem, czy też spokojnie możemy sobie pozwolić na kontynuowanie upadku, także w kolejnych kadencjach?


O co więc chodzi w polityce? O personalia czy o sprawy? O to żeby sobie pohuczeć czy żeby realnie wpłynąć na bieg wydarzeń?  I co oznacza ten realny wpływ w naszych warunkach? Dwóch, może trzech radnych i dziesięć procent poparcia dla kandydata na burmistrza? Oraz śmiejący się w kułak Kotarba - z Ewą na szóstą kadencję?


Dość już mam tych metafor i zbyt długi być może ten wstęp - bo właściwie chcę Wam powiedzieć tylko jedno zdanie - prawdziwą miarą politycznego zaangażowania, zwłaszcza w naszych wadowickich warunkach - jest skuteczność. Wszystkie inicjatywy, happeningi, protesty i śmieci są niczym, ot, epizodem, potykaczem na drodze - przestającym mieć jakiekolwiek znaczenie, jakikolwiek wpływ na cokolwiek, zaraz następnego dnia niemal. W każdym razie nie mają wpływu ani znaczenia, dla tej władzy.

Tak naprawdę liczy się wynik w dniu wyborów.

Tak definiowany był cel opozycji od samego początku tej kadencji, w to uwierzyły przez moment stare wilki, i to obiecał im młody basior. To wygrana w wyborach i tylko wygrana w wyborach może skutecznie zmienić obraz Wadowic.

I dlatego że zamiast do zwycięstwa, młody poprowadził wilki na manowce - dzisiaj ich wzrok jest przygasły a ich energia wyczerpana.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zauważyłem także coś jeszcze, na spotkaniu zorganizowanym przez Zbyszka Jurczaka - z pewnym żalem, z dużym dystansem - ale zaczął i on i pozostali chyba także - dostrzegać że pojawił się ktoś, kto ma szanse na sukces. Jeszcze nieśmiało, jeszcze z ostrożnością ludzi którzy już nieraz się poparzyli - ale chyba przyjmują do wiadomości, że co prawda to ktoś inny, nie z ich grona - ale zrobi coś, o czym oni marzyli i czego próbowali dokonać przez wszystkie ubiegłe lata - przewróci ten zmurszały układ, wpuści do miasta świeże powietrze - i rozrusza rdzą przeżarte, odłogiem leżące sprawy. Ludzkie sprawy.

Stare wilki zaczynają chyba dostrzegać że pojawił się ktoś skuteczny.