Kwiatuszki, świeczuszki i święte kości

czyli patriotyzm beznamiętny.

Nie wierzę, tak po prostu po ludzku nie przyjmuję do wiadomości że tym, w skali kraju dziesiątkom  jeżeli nie setkom tysięcy złożonych dzisiaj wiązanek, wieńców i zniczy, będzie towarzyszył chociaż cień emocji
związanych bezpośrednio z postaciami na pomnikach, pod którymi  zostaną złożone.
No, może prócz Grobu Nieznanego Żołnierza. On, jeśli poświęcić chociaż sekundę zastanowienia temu co oznacza, emocje wywołuje. Chyba u każdego.

Święte kości, pochowane po zaszczytnych cmentarzach, ani świetne postaci, powykłuwane w granitach, tak naprawdę żadnych emocji nie budzą.

Czy już widać co chcę powiedzieć? Patriotyzm to emocja. Pozytywna emocja. Dla mnie akurat bardziej duma niż miłość. Jestem tu ostrożny i skromny. Nie stawiam sobie zadania - kochaj ojczyznę. Za good enough przyjmuje stan, w którym jestem z niej dumny. Dumny że jestem jej częścią.

Skoro więc patriotyzm to emocja- dla mnie akurat duma - to patriotami są ci którzy tą dumę odczuwają. Oraz ci którzy potrafią sprawić że ja odczuwamy, czasami szczególnie mocno.

Z czego, a contrario wynika że ludzie i ich uczynki, które budzą zażenowanie i wstyd, z patriotyzmem niczego wspólnego z pewnością nie mają.

Więc tak dzisiaj - oglądając telewizyjne relacje z tego, co się już za kilka godzin będzie działo na ulicach naszych miast, czy też bezpośrednio w tym uczestnicząc, ale także przez całą resztę roku,  chyba dobrze byłoby stosować taki właśnie filtr. Nie ma kompletnie niczego wspólnego z patriotyzmem coś, czego musimy się wstydzić. A bardzo niewiele beznamiętne oficjałki pod pomnikami i pamiątkowymi płytami.