Wieśniak nie na żarty

czyli daj kurze grzędę. 

Ludzie urodzeni i wychowani w mieście, prócz oczywistego życiowego handicapu, mają także jedna, zasadniczą ułomność. No dobrze - może nie ułomność, ale z całą pewnością odmienność w sposobie patrzenia na świat. Umykają nam zmiany, które ludzie na wsi widzą jak na dłoni. O jakich zmianach mowa? Ano - bogacimy się. Pracujemy coraz mniej, w coraz bardziej komfortowych warunkach, wypoczywamy więcej i przyjemniej. Żyjemy wygodniej. Wszyscy.

Tylko ze o ile postęp ten w rodzinach mieszczańskich odbywał się liniowo - z pokolenia na pokolenie stale ale nieomal niezauważalnie - na wsiach odbył się skokowo.
  I stąd dzisiejsi wiejscy dziadkowie, a już z pewnością pradziadkowie oczy przecierają ze zdumienia patrząc na poziom i sposób życia swoich następców. I nic dziwnego ze przecierają - sposób i ilość pracy, jaką oni w swoim czasie musieli wykonać, żeby utrzymać siebie i rodziny, pewnie by zabiła a w najlepszym razie wysłała na długi pobyt w szpitalu dzisiejsze pokolenie. Ale nie to jest najistotniejsze - nie ciężka praca - tylko jej efekty. Otóż ludzie o których mówię, dzisiaj ponad osiemdziesięcioletni, mimo że harowali w sposób dla nas już niewyobrażalny - wcale się nie bogacili.  Albo inaczej - bogacili się powoli,  dziesiątki lat trwało nim poziom życia rodziny znacząco się poprawiał.

Dlatego, prócz zdziwienia, towarzyszy im uczucie, które dla tego tekstu jest kluczowe - towarzyszy im nieufność. Pamiętają swoich dziadków, rodziców, znają historię własnego życia - i bazując na tym doświadczeniu, zwyczajnie nie mogą pojąć ze można żyć łatwo i łatwo się dorabiać.

O tą nieufność właśnie ubożsi jesteśmy my - mieszkańcy miast. Nie mając jej wyrytej w pokoleniowej, prawie genetycznej pamięci, nie mamy skąd brać tej nieufności - więc przeciwnie - ufamy, ba, uważamy za oczywiste, ze powinniśmy być coraz bogatsi, najlepiej coraz mniejszym nakładem pracy. Mam nawet wrażenie ze dla powiększającej się grupy - najlepiej w ogóle bez pracy.

To ta nieufność stanowiącą znakomitą przeciwwagę dla naszej zachłanności  powinna nas bronić i ostrzegać przed ładowaniem się z zamkniętymi oczami w przedsięwzięcia typu osławiony dzisiaj Amber Gold.

To, nieograniczona nieufnością, chciwość, każe nam, wbrew zdrowemu rozsądkowi, ba, ignorując instynkt samozachowawczy, angażować własne pieniądze w przeróżnej maści fundusze inwestycyjne, gdzie gołowąsy, nastolatki nieomal, maklerzy, dilerzy, brokerzy i inne cudaki, próbują podtrzymywać mit Midasa, co udaję im się w takim stopniu ze wystarcza na absurdalnie wysokie apanaże dla nich samych - jeszcze wyższe dla właścicieli podwórka  - i oskrabiny dla setek tysięcy tych, którzy własnymi pieniędzmi puszczają cały ten cyrk w ruch. A i to do czasu gdy natura się nie zbuntuje i nie zechce przypomnieć domorosłym Midasom ze złoto to się wykopuje z ziemi, opłacając wydobycie cholernym bólem w krzyżu - a nie domalowując zera w komputerze.

I wreszcie, chyba najpoważniejszy w skutkach efekt braku nieufności. Polityczny.
Otóż wbrew wszystkiemu co racjonalne, wbrew osobistym obserwacjom, wbrew całkiem czasami prostym obliczeniom, wciąż mamy tendencje wybierać na swoich przedstawicieli politycznych świętych Mikołajów. Wybierać tych którzy najbardziej obiecają że dzięki nim będziemy posiadali więcej.
Skuteczniej zapewnią że dzięki nim więcej zarobimy, ewentualnie że mniej nam zabiorą.

Chęć posiadania jest więc  podstawowym kryterium naszego uczestnictwa w wyborach politycznych. Więcej -myślę  ze także jednym z głównych powodów nie uczestnictwa - a to dla tych, którzy nie wierzą że politycy mogą czegokolwiek im przysporzyć.

 Paradoksalnie nie glosujący są chyba nawet lepszym przykładem naszych rzeczywistych motywacji do uczestnictwa w sprawach publicznych - nie wierząc że politycy mogą znacząco wpłynąć na ich stan posiadania, nie znajdują żadnych innych powodów żeby wybierać swoich reprezentantów we władzach. Ich brak nieufności realizuje się po prostu na innym poziomie.

Jasne, boje się coraz ostrzej szczerzącego zębiska kryzysu, oczywiście ze tak. Czytając ekonomiczną publicystykę najsłynniejszych specjalistów naszych czasów, nie sposób bez niepokoju myśleć o najbliższej przyszłości.

 Ale kryzys kiedyś się skończy, a ja na dalszym planie dostrzegam cień szansy że jednym z jego efektów  może być uzupełnienie, tak powszechnego dzisiaj, deficytu nieufności. Cień szansy na to że obok klucza "więcej mieć" pojawią sie także inne wartości, decydujące o naszych życiowych oraz, czym jestem żywotnie zainteresowany - politycznych wyborach.

Zmitologizowany, zsakralizowany nieomal rozwój gospodarczy, przyrost skrótowcami opisywanych wskaźników nie musi i nie może trwać wiecznie.
Zrozumiałem to przeprowadzając się na wieś.
Tak, tak - wieśniak ze mnie - nie na żarty.