O blogowych rozmowach

czyli mgła:)

Kojarzycie sceny filmowe w których jakiś, najlepiej wiekowy, azjatycki mistrz charakterystycznie skonstruowaną przypowieścią, tłumaczy zawiłości tego świata komuś, kto chce słuchać? Mistrz może być ekspertem od sztuk walki, bądź filozofii Zen - co może ale niekoniecznie musi na jedno wychodzić - to bez znaczenia. Ważne żeby był Azjatą i żeby tak konstruował swoje opowiastki by brzmiały mocno alegorycznie, nie do końca zrozumiale no i bardzo, bardzo mądrze:)

Co mnie tak na opowiadanie o starych mnichach wzięło? Bo sam jedną, brzmiącą bardzo azjatycko opowiastkę, na wczorajszym spacerze z psem, wymyśliłem:):)

Z blogowymi rozmowami z ludźmi jest jak z wodą płynącą z ogrodowego węża. Ja wypuszczam strumień a rozmówcy są jak profesjonalne końcówki zraszacza z Gardeny - mają kilkanaście możliwości, mogą się do mojego strumienia ustawić na kilkanaście sposobów. Jedni przedłużają, wzmacniają go tylko - sprawiają że płynie pod większym ciśnieniem. Inni rozdzielają na dwa bądź kilka mniejszych strumyczków - poszerzając w ten sposób zasięg. Wreszcie są i tacy, którzy ustawiają się w taki sposób, że początkowy strumień zamieniają na wodną mgłę. Niby wciąż są to te same cząsteczki wody ale napić się z tego nie sposób:)

No dobra, może nie do końca w tą mnisią manierę się wstrzeliłem, ale przyznacie że coś w tym jest?:)